Spaservegen Fjellveien i Bergen stod ferdig i 1909. Frå 1920-åra vart eigedommane på oppsida langs søndre del av vegen tillatne utbygde med villamessig bebygging. 11939 vedtok Bergen kommune ein reguleringsplan der søndre del av Fjellveien skulle utvidast til breidde med to køyrefelt. For å gjennomføre planen foretok kommunen i 1940 diverse mindre ekspropriasjonar, blant anna av ei stripe grunn langs oppsida av vegen mellom Fjellveien nr. 13 og nr. 21. Breidde på stripa aukte frå 0-0,5 meter ved nr. 13 til 2,5-3,5 meter ved nr. 21. Utvidinga av vegen vart forpurra pga. krigen og den tyske okkupasjonen. Etter krigen var det ikkje lenger politisk stemning for å utvide Fjellveien. Dei eksproprierte grunnstykka vart imidlertid verande i kommunen sitt eige.
I 1978 vart Fjellveien 13 seld til biskop Thomas Tibud. Han hadde bil, men mangla eigen parkeringsplass, noko som var eit vilkår for å få dispensasjon frå det generelle innkøyringsforbodet i Fjellveien som gjaldt inntil 1990. Utanfor hagemuren til nr. 21 var det imidlertid tilstrekkeleg areal for opparbeiding av ein parkeringsplass. Kommunen dreiv på denne tida i 1978 på med asfalteringsarbeid i Fjellveien. Biskopen kontakta arbeidsformannen, som straks sytte for at dei aktuelle kvadratmetrane vart asfalterte. Dernest fekk Tibud eigaren av nr. 21, frøken Blücher som var medlem av soknerådet og som han dessutan kjende godt, til å underteikne ei erklæring om at ho «med dette godkjenner bruken av plassen utanfor Fjellveien 21 for parkering av bil som tilhøyrer Fjellveien 13». Med dette grunnlaget gjekk han så til trafikkpolitiet og fekk prompte sin dispensasjon. Tibud tok det for gitt at arealet mellom hagemuren og vegen var del av nr. 21, blant anna fordi Blücher hadde planta til området og stelte det som sin eigen hage. Eigedomsforholdet hadde ikkje vore noko tema då Blücher skreiv under erklæringa. Parkeringsplassen blei ikkje skilta, men framstod som privat og blei aldri brukt av andre enn husstanden til Tibud og gjestene deira.
I samband med at Tibud i 2000 gjekk av for aldersgrensa og skulle flytte tilbake til Østlandet, vart Fjellveien 13 igjen seld, no til advokat Pia Blanck, partner i advokatfirmaet Riklogr & Vain, og gift med Steingrim Slagvold. I salsoppgåva var følgjande opplyst: «Parkering: 1 biloppstillingsplass følgjer med eigedommen». I samband med overdraginga utferda Tibud eit dokument med slik ordlyd:
«ERKLÆRING
Underteiknande eigar av Fjellveien 13 overdrar med dette min parkeringsplass til advokat Pia Blanck. Både politiet og eigaren av Fjellveien 21, frk. Blücher, har godkjend plassen for min bil tilhøyrande Fjellveien 13.
Bergen, den 11. november 2000
Thomas Tibud»
Straks Blanck hadde sett opp skilt med «Privat Parkering for Fjellveien 13» like ved inngangsporten til nr. 21, tok frøken Blucher kontakt med Bergen kommune, Eiendomsavdelingen, for å få slutt på forholdet. Kommunen skreiv til Blanck med oppmoding om å fjerne «den ulovlege skiltinga av kommunal grunn». Like etter fastmonterte Grønn Avdeling ein kommunal parkbenk på den asfalterte plassen.
Blanck protesterte, idet ho påberopte seg lovleg erverv av ein hevda alltidvarande rett til parkeringsplassen. Kommunen repliserte at vilkåra for hevd ikkje var oppfylt, subsidiært at den eventuelt hevda retten ikkje kunne overførast til Blanck, atter subsidiært at Blanck på ervervstidspunktet ikkje hadde vore i aktsam god tru.
- 0 -
For å unngå rettssak gav kommunen Blanck tilbod om leige av parkeringsplassen for p.t. kr. 2.500,- pr. år, som var vanleg pris i Bergen sentrum. Kontraktsdokumentet blei utferda på Blancks navn, utan annan klausul om oppseiing enn: «Den dag Fjellveien skal utvidast, må parkeringsplassen fråvikast». Ein annan klausul i kontrakten lydde som følgjande: «Leigeretten kan ikkje overdragast eller bortleigast.»
12003 blei Pia Blanck og Steingrim Slagvold separerte. På skiftet av felleseiget overtok Slagvold Fjellveien 13. Han skreiv umiddelbart til Bergen kommune, Eiendomsavdelingen, og bad om å bli registrert som leigetakar og debitor for leigekrav. Eiendomsavdelingen, som nyleg var blitt instruert frå politisk hald om å stramme inn parkeringspraksisen i Fjellveien, svarte med tilvising til leigekontrakten at ein ikkje godtok at leigeretten blei overført til Slagvold.
Slagvold repliserte at det ikkje var tale om å overføre leigeretten, subsidiært at forbodet mot overdraging ikkje kunne gjelde i eit tilfelle som dette. Følgjeleg heldt han fast ved kravet sitt om å bli anerkjent som part i leigeavtalen.
- 0 -
Under trussel om rettssak og etter råd frå kommuneadvokaten, resignerte kommunen og godtok Slagvold som leigar av parkeringsplassen. I 2003/04 tilbrakte Slagvold tolv månader i utlandet. Då han kom tilbake, fekk han vite at ein nabo, Mikkel Revheim, gjennom heile året hadde brukt den ledige parkeringsplassen hans, som stadig var skilta for privat parkering. Slagvold sende straks ei rekning på kr. 6.000,- til Revheim, det dobbelte av den leiga han sjølv i den same perioden hadde betalt til kommunen.
Revheim avviste kravet som å vere utan rettsleg grunnlag. Det var ikkje inngått nokon avtale om leige, og Slagvold hadde heller ikkje høve til å inngå nokon slik avtale. Dessutan hadde Slagvold ikkje lidd noko økonomisk tap ved at han hadde brukt plassen, som i tida Slagvold var fråverande berre ville ha stått ubrukt. Under eit kvart omstende kunne det ikkje komme på tale å betale meir enn kr. 3.000,-.
-----------
Drøft og ta stilling til dei rettsspørsmåla oppgåva reiser.
  Sist oppdatert 31. mars 2007 av TEG Kommentarer til denne siden. |